Vroegah, toen ik nog op m'n studentenbrik door Eindhoven heen fietste, kwam ik altijd langs een sportschool waar de auto's achterstevoren en overdwars midden voor de deur stonden. Binnen zaten de dames en heren chauffeurs op een fiets zonder wielen zich in het zweet te trappen. Daar kon ik toen altijd wel om lachen.

Tegenwoordig, hier bij de lokale sportschool, is het niet veel beter. Alle stoepranden zijn geel geblokt (verboden te parkeren; niet dat iemand dat snapt) om maar te voorkomen dat de dames in hun kekke roze pakjes (ok, ik snap dat je daarmee niet over straat durft) de hele straat blokkeren.

En nog dichter bij huis zag ik zojuist de buur-buur-buur-buurvrouw weer eens wegrijden (met de auto, that is) toen ik de kinderen op ging halen op school (haar kinderen gaan naar dezelfde school, ze woont nog dichterbij, wel 340 hele meters lopen; met de auto moet je 'om' - 550 meter). Toen we terugkwamen moest ze op ons wachten om d'r oprit weer op te kunnen (nu met kinderen op de achterbank; zonder enige noemenswaardige bagage). Dat is dan diezelfde buurvrouw met die achterlijk dunnen benen en dat cowboy loopje die zich in het weekend in z'n raar pakje hijst om eens een 'lekker eindje te gaan hardlopen'. En als ik dat zie, vergaat het lachen me meteen.

En het is weer de tijd dat de libellen graag met z'n allen op een touw zitten: