Vandaag een jaar geleden is m'n broer(tje*) overleden (* hij was een kop groter en een meter breder dan ik). Ik vermoed dat niemand dit 90's design weblog leest, maar ik ga er toch een stukje over schrijven.

Al vanaf het begin waren m'n broertje en ik anders. Niet alleen qua doen en laten, maar ook qua uiterlijk. Als we samen op pad waren geloofde niemand dat we broers waren. Vanaf de middelbare school was m'n broertje het feestbeest - daar waar ik de "serieuze student" was. Hij regelde de meiden, en ik zorgde ervoor dat onze "vissersboot met veel te grote motor" (waterskiën) volgetankt in het water lag. Op een gegeven moment moest al dat feesten steeds vaker en steeds langer duren. En daar hoorde uiteraard "een pilletje" bij - anders houd je het niet vol. Het pilletje werd een buisje, en vervolgens nog een hele sloot aan andere "geestverruimende middelen". En ook weer dozen vol weet ik veel wat voor andere pillen. Voor elk kwaaltje of "lichamelijke wens" was er wel een pil. Dat kon uiteraard niet eeuwig goed gaan, en na een paar kwakkelende jaren is ie vorig jaar aan een hartstilstand overleden. Lichamelijk nog niet helemaal "naar de klote", maar de rikketik gewoon even stil gevallen onder die continue hoge belasting. Ietwat onverwacht dus, maar toch ook niet helemaal onverwacht.

46 jaar - 23 in elke eeuw. Altijd voor 200% geleefd, dus wel het maximale er uit gehaald, maar toch een beetje aan de vroege kant. Nu, een jaar later, weet ik nog steeds niet hoe ik 'm moet missen: Z'n ongeremde enthousiasme, altijd vol met wilde ideeën (ook gewoon praktisch, zoals de inrichting van z'n woonkamer - niet alles was altijd drugs gerelateerd). Of "het gedoe"; als ie weer een terugval had, en je de scherven weer op moest rapen, en weer opnieuw beginnen (iedereen in z'n omgeving: familie, hulpverleners, enz). Het was een leuke, mooie, grappige jongen - maar wat kon ie er toch een puinhoop van maken ...